قرآن کتابی است که نام بیش از 70 سوره اش

از مسائل انسانی گرفته شده است و بیش از 30

سوره اش از پدیده های مادی و تنها 2 سوره اش از عبادات!

چآن هم حج و نماز !

کتابی است که شماره آیات جهادش با آیات عبادتش

قابل قیاس نیست ...

این کتاب از آن روزی که به حیله دشمن و به

جهل دوست لایش را بستند، لایه اش مصرف

پیدا کرد و وقتی متنش متروک شد، جلدش رواج یافت

و از آن هنگام که این کتاب را ــ که خواندنی نام دارد ــ

دیگر نخواندند و برای تقدیس و تبرک و اسباب

کشی بکار رفت، از وقتی که دیگر درمان

دردهای فکری و روحی و اجتماعی را از او

نخواستند، وسیله شفای امراض جسمی چون

درد کمر و باد شانه و ... شد و چون در بیداری

رهایش کردند، بالای سر در خواب گذاشتند

وبالاخره، اینکه می بینی؛ اکنون در

خدمت اموات قرارش داده اند و نثار روح

ارواح گذشتگانش و ندایش از قبرستان های

ما به گوش می رسد.

قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی

ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت

بلند می شود همه از هم می پرسند " چه کس مرده است؟ "

چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا ترا برای مردگان ما نازل کرده است .

قرآن ! من شرمنده توام اگر ترا از یک نسخه

عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام.

یکی ذوق می کند که ترا بر روی برنج نوشته،‌

یکی ذوق میکند که ترا فرش کرده ،‌یکی ذوق

می کند که ترابا طلا نوشته ، ‌یکی به خود

می بالد که ترا در کوچک ترین قطع ممکن

منتشر کرده و … آیا واقعا خدا ترا فرستاده

تا موزه سازی کنیم ؟

قرآن! من شرمنده توام اگر حتی آنان که ت

و را می خوانند و ترا می شنوند،‌ آن چنان

       به پایت می نشینند که خلایق به پای

موسیقی های روزمره می نشینند... اگر چند

آیه از تو را به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد

می زنند ”احسنت …! ” گویی مسابقه نفس است …

قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال

مبدل شده ای حفظ کردن تو با شماره صفحه،

خواندن تو آز آخر به اول، ‌یک معرفت است یا یک

رکورد گیری؟ ای کاش آنان که ترا حفظ کرده اند، ‌

حفظ کنی ، تا این چنین ترا اسباب مسابقات هوش نکنند .

خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو .

آنان که وقتی ترا می خوانند چنان حظ می کنند ،‌

گویی که قرآن همین الان به ایشان نازل

شده است. آنچه ما با قرآن کرده ایم تنها

بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیدیم.